Gelin size Vivi’nin öyküsünü anlatayım.
Alabasta ülkesinin prensesi. Ülkesini içten parçalamaya niyetli olan Baroque Works tertibin içine sızıyor ve bizim Luffy’lere karşı savaşıp kaybediyor. Sonrasında gerçek kimliğini onlara açık ediyor ve beraberce Alabasta’ya gidiyorlar. Seyahatleri boyunca birçok macera yaşıyorlar ve bizimkiler Vivi’yi yeterlice tayfalarından biri olarak görmeye başlıyor.
Alabasta’ya ulaştıklarında her şey karman çorman durumda. Bir yanda ülkenin askerleri, bir yanda devrimci ordusu, bir yanda Dünya Devleti’nin güçleri ve hepsinin içine sızmış ve herkesi manipüle etmekte olan Baroque Works. Ülke savaşın eşiğinde. Bir noktada Vivi bir fark yaratabilmek ismine kendini feda edeceği bir atak yapmaya kalkıyor, Luffy ona kızıyor ve dümdüz çakıyor yumruğu Vivi’ye. Sonra Vivi “ülkem için kendimi feda edemeyecek miyim” diye diye Luffy’i yumruklamaya başlıyor ve Luffy sonunda onu durdurup “biz yoldaş değil miyiz, bizi de feda etsene” diye bağırıyor. Harikulade sahnedir.
Olaylar sarpa sarıyor ve sahiden de savaş patlak veriyor. Lakin daha berbatı, Baroque Works’ün önderi Crocodile’ın savaş alanına bir bomba yerleştirdiğini öğreniyorlar. Vivi bizimkilerle bir arada savaş alanında yalnızca manipüle edildikleri için birbirlerini öldüren halkını gözyaşları içinde görmezden gelerek koşturuyor ve bombayı arıyor. Sonunda çeşitli fedakârlıklar sonrasında bomba imha ediliyor fakat savaş devam ediyor, Vivi’nin halkı birbirini hedefsizce öldürmeye devam ediyor ve koca savaş alanında bir kızcağızın ve yanındaki arkadaşlarının yapabileceği bir şey yok, savaşı durdurmaları mümkün değil. Ve Vivi yapabileceği tek bir şeyi yapıyor, yüksek bir yerde durup, ellerini açıp, avazı çıktığı kadar bağırıyor: “Lütfen savaşmayı bırakın. Lütfen savaşmayı bırakın.” Tekrar tekrar. O kaosun içinde kimse onu duymuyor. Lakin umutsuzca bağırmaktan öteki yapabileceği diğer bir şey yok. Fevkalade sahnedir.
Luffy bir biçimde Crocodile’a ulaşıyor, dövüşüyorlar ve savaş alanını paramparça edecek halde hasmını alt ediyor ve herkes kahraman olarak gördükleri Crocodile’ın ağzının yüzünün dağılıp havalara uçtuğuna şahit olunca savaşmayı bir anlığına bırakıyorlar ve o fırsattan istifade savaş bir biçimde durduruluyor. Alabasta’ya tekrar barış geliyor.
Bizimkiler ülkeyi kurtarıyorlar ve artık gitme vakti. Vivi çok ortada kalıyor, bir yandan dostlarıyla tekrar yelken açıp maceralar yaşamaya devam etmek istiyor fakat bir yandan ülkesini de çok seviyor ve sorumlulukları var. Nihayetinde ülkesinde kalmayı tercih ediyor ve gemileriyle yelken açıp gitmeye başlamış dostlarına denizin kıyısından bağırarak ülkesi ve kedisi için yaptıkları için teşekkürler yağdırıyor. Ancak o sırada bir Dünya Devleti gemisi de orada ve bizimkiler korsan, hatalı. Bir ülkenin prensesi ve hatalılar ortasında dostça bir bağ olduğuna şahit olmamalılar. Bizimkiler Vivi’ye geri seslenmiyor. Lakin Alabasta’da yoldaşlıklarının bir nişanesi olarak kollarına bir simge çizmişlerdi. Herkes ardını dönüyor, kolunu kaldırıyor ve o simgeyi gösteriyor. Sessiz ancak çok manalı bir veda ediyorlar yoldaşlarına. Harikulade sahnedir.
Kızgın kumlardan serin sulara
One Piece hayranlığım Alabasta öyküsüyle başladı, sonra da aldı başını gitti aslında. Mecmuada evvelden yazdığım köşenin ismi bile Tek Parça’ydı, o derece. Süper yazılmış bir öyküdür Alabasta lakin doğrusu dünyanın en uygun, en akıcı anlatılan kıssası de değildir, sündürmeleri vesaireleri boldur. Özlüyorum sık sık, baştan izleyesim geliyor fakat aslında vaktinde tekrar tekrar izlemişim, artık biraz sıkıntı geliyor doğrusu. O yüzden One Piece: Odyssey üzere nostalji damarı güçlü bir oyuna dayandım.
Odyssey’de bizim Hasır Şapka tayfasının yolu gizemli bir adaya düşüyor, burada bir biçimde güçleri ellerinden alınıyor ve güçlerini geri kazanmak için geçmişte yaşadıkları maceraları bir nevi sanal ortamda tekrar yaşamaları gerekiyor. Bütün her şeyi dâhil etmemişler doğal, olanlar: Alabasta, Water 7, Marineford ve Dressrosa (ve bir de oyunun kendi öyküsünün geçtiği yeni ada var tabii). Yalnız şunun altını çizmem gerek: Bu öykülerin bayağı kısılıp kısılıp kuşa çevrilmiş hallerini yaşıyoruz oyunda. Her vakit istemişimdir One Piece’in de Naruto’nunki üzere bir oyun serisi olsun, her öyküyü hakkını vere vere anlatsınlar, böylelikle animeyi tekrar izlemek dışında o kıssaları daha kompakt fakat yeniden de eli yüzü düzgün bir biçimde deneyim etme imkânımız olsun fakat heyhat… Odyssey’deki kıssalar muhakkak “One Piece neymiş bu oyunu oynayıp göreyim” mantığına hitap etmiyor. Sırf benim üzere biraz nostalji yaşamak, demin anlattığım Vivi’nin kıssası üzere One Piece’i sevdiren sahneleri hatırlayıp içlenmek isteyenler için.
Bir bahiste oyunu takdir etmek istiyorum. Hem kıssaları kuşa çevirelim hem de tıpkı dramatik etkiyi yaratmaya kasalım diyerek sığ ve serinin ruhuna alışılmamış bir hareket yapmamışlar. Bizimkiler sanal bir dünyada olduklarını biliyorlar ve hasebiyle verdikleri yansılar de buna nazaran. Hani o sahneleri aslında biliyorsanız yeniden bir nevi tıpkı hisleri yaşatıyor lakin örneğin asıl seride X karakteri ölünce Y karakteri çok ağır ruh hallerine giriyordu, o ruh halinden güç çıkıyordu. Burada da birebir karakterin vefatına şahit oluyor, içine oturuyor yeniden lakin dişini sıkıp yoluna devam etmesini biliyor. Ha lakin animeye sündürelim diye döve döve öldürdükleri birebir esprileri burada da döve döve öldürüyorlar o başka (işte Zoro’nun taraf duygusuzluğu, Nami’nin paragözlüğü vs. gibi). O hususta eleştirimi de iliştireyim.
Lastik lastik meyvesinin yan etkileri
Odyssey’nin nostalji yaşamak isteyen 1P sevenler için yapıldığını, amaç kitlenin o olduğunu tabir etmiş oldum sanıyorum. Pekala oyunu bu kitleye önerir miyim şahsen? Yani, eh işte. Gönül rahatlığıyla öneremememin iki sebebi var: Birincisi oyun biraz fazla kolay, ikincisi de hiç akıcı değil.
Odyssey 30-40 saat civarları süren sıra tabanlı bir JRYO. 1P ve sıra tabanlı JRYO birbirine bayağı hoş yakışmış aslında. Ve oynanışı derinleştirme potansiyeli olan çok hoş sistemler de var. Güç-hız-teknik biçimde ayrılan karakterlerin anti düşmanlarına karşı daha fazla tesirli olması, elemental taarruzlar, buff’lar debuff’lar, yan misyonlar yaparak açtığınız ortak akınlar, savaş dışında hazırlayabildiğiniz ve savaşlara çok büyük tesir eden yemekler ve topçuklar, savaşta bulunan 4 karakterinizi istediğiniz an yedektekilerle değiştirebilmek, bir sürü yetenek falan derken bol kesimi olan hoş bir düzenek kurmuşlar sahiden. Lakin işte oyun fazla kolay olunca sistemin derinliği de pek bir şey tabir etmiyor. Hiçbir şeyi sallamadan direkt saldıra saldıra, hasar alınca da iyileşe iyileşe herhalde neredeyse bütün düşmanları geçebilirsiniz. Rastgele bir savaşı kaybetmeye yaklaşmadım bile şahsen. Zorluk ayarı da yok maalesef.
Akıcı olmamakla kastım ise… Kentleri şahane tasarlamışlar. Ne bileyim favori 1P öyküsü Water 7 olan biri olarak bembeyaz Water 7 sokaklarında koşturmak nitekim çok hoş hissettirdi. Lakin oyun o kadar çok git-gel yaptırıyor ki canımın içi Water 7’da gezmek bile kısa müddet sonra azap haline geldi. “Git kentin öteki ucundaki biriyle bir satır konuş, sonra öteki ucuna git, sonra öteki ucuna, ha bu sırada süratli seyahati de kilitleyeceğiz sen bunları yaparken zira canın cehenneme.” Yordu oyun ne palavra söyleyeyim. Oyun mühletini arttırmaya yönelik bu çakallıklar 90’larda çalışıyordu, sonradan oyun dünyası değişti. Bunu birinin tasarımcılarına söylemesi lazım güya.
Kısacası yavaş ilerleyen ve ziyadesiyle kolay bir oyun Odyssey. Ne gönül rahatlığıyla “iyi ki oynamışım” diyebiliyorum ne de gönül rahatlığıyla “pişman oldum” diyebiliyorum. Kendine ilişkin öyküsü hoş, nostalji hissi hoş, dünyası hoş fakat biraz daha çağdaş olabilirmiş. Bir yandan güzel geldi, bir yandan da “bir mühlet öteki bir 1P oyunu görmek istemiyorum” dedirtti.